Homo Sapiens, neergestreken tijdens een hittegolf in Nederland
Foto van Stephen Codrington (CC BY 2.5)

Het troetelkindje van de wereld-regerende klasse (de Global Leaders) is het “Sustainable Development Goal” nummer 13: Klimaatactie. Ons Libertair Perspectief zet dit wonderkindje neer als het ideale instrument voor de neocommunistische voorstanders van een wereldregering. We hebben geen complottheorie nodig om argumenten te vinden tegen een narratief, dat – op zijn zachtst gezegd – grootheidswaanzin uitstraalt …

Even rustig ademhalen. Het SDG 13 zegt niets specifieks over het terugdringen van het gebruik van fossiele brandstoffen. Het zegt wel iets over het bestrijden van broeikasgassen. De emissie van broeikasgassen is een maatstaf voor het subdoel 13.2 “Integrate climate change measures into national policies, strategies and planning.” Het verband tussen broeikasgassen en “climate change” wordt gelegd in de “United Nations Framework Convention on Climate Change”. Dat is een raamverdrag, dat in 1994 in Rio de Janeiro door 165 landen werd ondertekend. Rob Jetten ging toen als 7-jarige naar de basisschool, dus je kunt het hem moeilijk aanrekenen dat-ie het nu tot een ideologische klimaatdrammer heeft gebracht. Hij wil slechts uitblinken in wat hij toen op school leerde. Focus: rapportcijfer. Examencriteria: hoeveel broeikasgassen stoot “Nederland” uit. Probeer het maar eens te meten. Moeilijk. Geen wonder dat alles telbaar moet worden gemaakt met carbon credits en persoonlijke CO₂-budgetten. De focus ligt nu bij CO_2: Kooldioxide, een gasmolecuul dat uit één atoom koolstof en twee atomen zuurstof bestaat. Die focus was er niet altijd.

Het gat in de ozonlaag.

In 1994 waren in het collectieve bewustzijn de problematische stoffen de zogenaamde Ozon-Depleting Substances (ODS), synthetische, door de mens geproduceerde stoffen, die de beschermende ozonlaag in de buitenste atmosfeerlagen, aantasten en door het steeds groter wordende “gat” in die ozonlaag zou de aarde buitensporig gaan opwarmen. Ook zou hoog-energetische UVB-straling van de zon niet voldoende worden gereflecteerd, waardoor meer mensen huidkanker zouden krijgen. De ODS waren een serie chemische stoffen uit de CFC-families, halonen, tetrabromiden, tot aan chloroform toe. De meest bekende ervan is het koelmedium Freon. In 1989 werd een internationaal akkoord bereikt om de productie van deze stoffen te verbieden, en zover het er nog was, op zijn minst er veel beter mee om te gaan zodat ze niet in de atmosfeer ontsnappen. Freon in koelsystemen werd vervangen door minder schadelijke koelmedia, en industriële systemen gingen versneld over op het gebruik van Ammoniak (NH₃ – “stikstof”) en CO₂ als koelmiddel. Het rond 1978 gedetecteerde “Ozongat” is intussen weer bijna gedicht, heel wat sneller als voorspeld (2075). Je zou heel tevreden kunnen zijn, probleem opgelost, nietwaar?

Eindigheid van grondstoffen

Met fossiele brandstoffen werd er in de toenmalige perceptie een ander wereldwijd probleem gedetecteerd: dat van de eindigheid van grondstoffen. De Club van Rome berekende in 1972 in haar rapport “the limits to growth” dat er nog maar voor zo’n 50 jaar olievoorraden bestonden. De oliecrisis van 1973, bewust gemaakt door de olieproducerende landen, speelde een grote rol bij de bewustwording van de bevolkingen van de geïndustrialiseerde landen. Het rapport van de Club van Rome werd ineens beroemd en er kwamen allerlei initiatieven om minder olie te verbruiken. De norm-isolatiediktes op muren en daken van huizen, dubbele en drievoudige beglazingen gingen met sprongen omhoog, tot het punt waar het transmissie-warmteverlies minder was dan het warmteverlies door de nodige ventilatie van verblijfsruimten. Vervolgens werd apparatuur voor warmteterugwinning (WTW) ineens commercieel interessant.

Met die krapte in voorraden aardolie bleek het echter best mee te vallen. Verbeterde opsporings- en exploratiemethoden brachten nog enorme, voordien onbekende, voorraden aan het licht. Ook de groei van de wereldeconomie bleek niet exponentieel te verlopen, zodat je op dit moment niet meer van urgentie of van een crisis kunt spreken.

De Club van Rome is inmiddels een activistische politieke organisatie geworden onder neocommunistische vlag. Het rapport van de Club van Rome van 2018 heeft als titel: “Come On! Capitalism, Short-termism, Population and the Destruction of the Planet.”

De organisatie heeft standpunten die zijn afgestemd met de Sustainable Development Goals van de VN en de ESG-criteria[1] die door het World Economic Forum worden gepromoot. “The Planetary Emergency Impact Hub (of the Club of Rome) aims to raise awareness of the need for integrated responses to the interconnected challenges humanity faces such as climate change, biodiversity loss and growing social inequality.”

De organisatie heeft actief meegewerkt aan de ontwikkeling van een narratief (“integrated response”) waarin een globale herverdelingsideologie werd gekoppeld aan het fenomeen van klimaatverandering. Centraal staat de overheveling van rijkdom van geïndustrialiseerde landen in gematigde klimaatzones naar “arme” landen in warme klimaatzones. De “kwetsbaarheid” van deze landen wordt in de publieke discussie gekoppeld aan een algemeen verspreid “schuldgevoel”, dat “hun” armoe en ellende te wijten zou zijn aan de wijze waarop we “onze” (de hoog-belastinglanden) rijkdommen vergaren. Ze laten graag uit het verhaal weg dat deze landen vaak door een kleptocratie uitgebuit worden, en dat de bevolkingen in “het Westen” zich door periodes van oorlogen en revoluties heen wist te strijden om van hun eigen kleptocratiën (deels) af te komen en tot meer welvaart te geraken. Wiens verdienste is dat?

SDG 13

SDG 13 is vooral een verhaal om (van rijke landen die aan hun burgers veel belasting opleggen) heel veel geld op te halen (100 miljard dollar per jaar), in een “klimaatfonds” te stoppen en dat dan gratis aan de landen uit te delen die last hebben van “klimaatverandering”, in het bijzonder de “Small Island developing States, including focusing on women, youth and local and marginalized communities.” Je krijgt toch wel sterk de indruk dat de hoogst bijzondere mix van eilandstaten, vrouwen en kinderen er aan de haren worden bijgehaald.

De “klimaatcrisis” is eigenlijk een verdekt ontwikkelingshulpprogramma, dat mikt op herverdeling van welvaart van arm naar rijk, onder beheer van de Verenigde Naties. Dit onderliggend doel komt steeds duidelijker bovendrijven. Fanatieke klimaatdrammers hebben het nu over “climate justice”. Daarbij zouden we dan moeten geloven dat het beheer van al dat geld door Integere Mensen gebeurt die daar persoonlijk geen enkel belang bij hebben.

[1] ESG-criteria (Environmental, Social, & Governance) zijn milieu-, sociale en bestuurscriteria voor de activiteiten van een bedrijf die gevolgen kunnen hebben voor de samenleving of het milieu. Zie ook het artikel “Sanpo Yoshi” op de website van de LP

Tegengeluiden.

De meest serieuze organisatie, die een tegenwicht vormt tegen de uitwassen van de globalisten-klimaathype is de Stichting Climate Intelligence (CLINTEL). Clintel is een onafhankelijke stichting die objectief bericht over klimaatverandering en klimaatbeleid. CLINTEL is in 2019 opgericht door emeritus-hoogleraar geofysica Guus Berkhout en wetenschapsjournalist Marcel Crok. Regelmatige kijkers van blckbx.tv en Café Weltschmerz zullen het kennen. Clintel is een nuchtere stem in het soms hysterische klimaatdebat. Marcel Crok maakt gehakt van het klimaatverhaal. Hier enkele links:

Marcel Crok en William Happer op Café Weltschmerz CO2 is een zegen.

Marcel Crok over de hoge kosten van “hysterisch klimaatbeleid”:

Waterdamp is het eigenlijke broeikasgas.

Rond 75% van het broeikaseffect wordt veroorzaakt door waterdamp. CO₂ is eigenlijk helemaal niet zo effectief als broeikasgas, en dat komt ook omdat er zo weinig van is. Zoals water een kringloop heeft, zo heeft koolstof ook een kringloop. Het terugbrengen van in de grond opgesloten koolstof naar de atmosfeer is niet slecht: het maakt de aarde groener en vergroot daarmee de opnamecapaciteit van nog meer CO₂ dat voor meer voedsel voor mensen en dieren zorgt. Het verband dat gelegd wordt tussen meer CO₂ in de lucht en meer waterdamp in de lucht is wankel. Het geldt misschien wanneer meer plantengroei wordt tegengehouden.

CO₂ bevordert een groenere aarde

CO₂ is (net als stikstof!) voor plantengroei onontbeerlijk. Bedenk, dat in kassen kunstmatig CO₂ aan de lucht wordt toegevoegd om de planten beter te laten groeien. Meer CO₂ in de atmosfeer betekent een groenere aarde. Dit wordt het “fertilization effect” genoemd.

Desinformatie over de historische CO₂-concentratie in de atmosfeer

Het huidige gemiddelde CO₂-gehalte in de atmosfeer is iets boven de 400 ppm (parts per million, ofwel 0,04%). Over een lange historische tijdlijn genomen is dit niet extreem hoog, maar juist heel erg laag. Het simpelste bewijs voor deze stelling is de enorme hoeveelheid “fossiel” koolstof, die veelal onbereikbaar onder de grond in gesteentelagen sinds miljoenen jaren ligt opgesloten en waarvan de mensheid slechts een klein deel kan helpen terugbrengen. “Fossiel” is versteend plantenmateriaal, dat ooit uitbundig voorhanden is geweest.

Volgens wetenschappers heeft de aarde fluctuaties in atmosferische kooldioxide gezien van extreem laag (180 ppm, gedurende de meest recente ijstijd in het Pleistoceen) tot extreem hoog (zo’n geschatte 4’000 ppm, gedurende het Cambrium en zo’n 1’600 ppm in de Trias-periode – de dinosauriër-periode). Je kunt dit op Wikipedia nalezen.

Klimaatalarmisten voeren vaak een begrensde tijdlijn aan: tot 650’000 tot 800’000 jaar geleden. In die tijd steeg volgens hen de atmosferische kooldioxide-concentratie van zo’n 175 ppm tot nu boven de 400 ppm. Ze laten daarmee echter een belangrijk deel van het verhaal weg, en dat is desinformatie.

Desinformatie heeft systeem. De pers werkt via “canceling” van andersdenkenden, social media met instrumenten als “demonetization”, overheden met de “carrot-and-stick”-politiek, met subsidies uit gestolen geld en met verboden en boetes. Allen breken ze continu het non-agressieprincipe. Vreedzame co-existentie met politieke activisten is vrijwel onmogelijk zonder tot totale volgzaamheid veroordeeld te zijn. De methoden van de manipuleerders van de “meerderheid”, om de discussie geheel naar haar belangen om te buigen pruimen we niet. Vrije uitwisseling van ideeën is het meest efficiënt. We vellen zelf een oordeel om ons handelen te bepalen.

Libertair Perspectief op SDG13 – libertaire klimaatactie.

De deugd van het egoïsme.

Schuldcomplexen hebben geen plaats in de “libertarian mind”. Mensen zijn geen plaag voor de aarde. Integendeel, we zijn integraal deel van de biosfeer. Er bestaat geen collectieve schuld.

De libertarische focus ligt op de instandhouding en ontwikkeling van ieders eigen leven, welvaart en welzijn. Voor het overleven van de soort is samenwerking nodig, maar die is noodzakelijkerwijze vrijwillig. We willen niet in een samenleving zitten waar “(wereld)leiders” de koers bepalen voor “volgers”. Afgedwongen “consensus” is in het Libertarisme niet mogelijk.

De schuldvraag in hoeverre “rijke landen” de “arme landen” (en de vrouwen, kinderen en de kleine eilandstaten) beperken in hun streven naar verbetering gaat dus aan het Libertarisme voorbij: het Libertarische Non-Agressie Principe laat slechts zelfverdediging tegen agressie toe. Het Libertarisme is totaal tegen het opzetten van groepen tegen andere groepen.

Ik ben pas persoonlijk (mede)verantwoordelijk voor agressieve acties van “onze democratische rechtsstaten”, wanneer ik die staat vrijwillig ondersteun.

Innovatie.

Het libertarisme stelt dat mensen zijn uitgerust met de ratio: het zelfstandig kunnen onderscheiden, nadenken en conclusies trekken die ons handelen “rationeel” maken. De leer van het rationeel handelen wordt praxeologie genoemd.

De vrijheid om te handelen voor de instandhouding en de verbetering van je leefomstandigheden is pas fout wanneer dat ten koste zou gaan van precies dezelfde vrijheid van anderen. We geloven dat mensen in staat zijn om samen win-win oplossingen te bedenken. Zo ook met al of niet vermeende negatieve effecten van klimaatverandering. Mensen zijn best wel in staat om (met elkaar) oplossingen daarvoor te vinden.

Het wordt ook hoe langer hoe duidelijker dat met subsidies ondersteunde innovaties

Libertaire “klimaatactie”.

We leven in een tijd waar de limieten van centralisatie en globalisering goed zichtbaar worden. Delen van het nationale en globale systeem zijn niet meer geloofwaardig en staan wellicht zelfs op omvallen. Mensen worden kritischer. De “Green Deal” zal er niet komen.

Wat te doen? In eerste instantie: niets, afwachten, gerust doorgaan waarmee je bezig bent. Invloed van de mens op het klimaat? Het streven van veel libertariërs om meer zelfverzorgend te worden (agorisme) past in een actuele bredere beweging naar productie op kleinere-, lokale of regionale schaal. Dit gebeurt niet alleen in de voedselvoorziening op het platteland, maar eigenlijk zorgt alle vrije markt activiteit voor een gezond evenwicht. Met het actief meewerken aan de grijze en de zwarte economie: de niet geadministreerde lokale en de directe handel, zul je “het klimaat” zeker geen schade doen.

Zodra de overheid iets verbiedt, of een groot bedrijf zijn macht misbruikt, schep je een alternatief. Appie jaagt klanten weg als het je gaat lastigvallen met insecten eten, je er niet meer met cash zou kunnen betalen of de afrekening in handen van AI gaat leggen. Gaan de Groenlinksers dieselolie duurder maken dan kun je zonnebloemen planten en olie bijmengen. Er bestaat een narratief dat beweert dat zulke biodiesel goed zou zijn voor het klimaat; er bestaat ook een narratief dat het tegendeel beweert. Kies zelf maar.

Komt er door transportboycots geen hypergoedkoop textiel meer uit China en Vietnam, doe als bijvoorbeeld Boldwool.

Om lokale en regionale productie efficiënt maar kleinschalig op te zetten kan een kritische massa nodig zijn. Dit kan je bereiken in kleine gemeenschappen of netwerken van gelijkgestemden. Je kunt je aansluiten bij coöperaties (bij voorbeeld Society 4.0), netwerken (Keuzevrijbijmij) en bij kleine, niet-stedelijke nederzettingen (Hanzedorp, Colonistas, Walden Woods, etc.). Het gonst van de initiatieven, niet in Nederland, maar intussen in heel Europa. EN dat is misschien wel het leukste van deze tijd.

Libertarische geluiden: het Amerikaanse Heartland Institute

Gefinancierd door de gebroeders Koch is het Amerikaanse Heartland Institute een van de belangrijkste libertarische tegenspelers tegen het klimaatalarmisme van VN, EU, WEF en de Club of Rome. Hun “action tank” produceert referentiedocumenten en lesmateriaal die een ander beeld scheppen dan het getolereerde deel van de klimaatwetenschap ons wil inprenten.

Het klimaatverhaal van de huidige Nederlandse regering wankelt. Het maakt zichzelf onmogelijk, omdat het ongelooflijke offers van de bevolking vraagt en er geen duidelijk voordeel tegenover zet.

Met een libertarische insteek zit je beter. Liever Libertair!