“Onze” regeringen bevorderen graag dat “we”, de onderdanen, op een verantwoorde manier consumeren en produceren. Voor die boodschap richten ze zich op twee verschillende categorieën mensen: op de “Consument” en op de “Producent”. “Bevorderen” wordt gedaan met “stick en carrot”, oftewel een heleboel boetes voor de stouten, belastingen voor de braven en een paar subsidies voor degenen die een subsidiebureau hebben ingeschakeld. SDG 12 gaat over de “kringloopeconomie” en hoe regeringen dat zouden kunnen bevorderen.

Bij de “consument” gaat dat bevorderen deels via beïnvloeding van gedrag: massamanipulatie zonder te veel zichtbare zweepjes, want zelfs een dictatoriale regering kan een woedende massa niet echt aan, laat staan een regering van mietjes. Bij de “producent” echter, en die zijn in een goed werkende industriële samenleving echt wel in de getalsminderheid, vind je de regel-nalevings-stokken, de zwepen en de killer-wapens: de gedwongen onteigeningen en het regel-“gevings”-instrumentarium om hele bedrijfstakken de nek om te draaien. Voorbeeld: de EU die de Duitse automobielbouw de nek omdraait, de EU die de Nederlandse visserijbranche quasi “opheft”. 

De regelnemingsmechanismen van drang en dwang zorgen ervoor dat iedereen zijn eigen verantwoording juist niet neemt. Iedereen loopt één bepaald narratief na. Het maakt niet uit of het verhaal erachter klopt of niet. Verantwoording voor de eindigheid van natuurlijke hulpbronnen, voor de toekomst van het nageslacht, voor een nog natuurlijker natuur, voor het niet-overbelasten van de door de overheid gerantsoeneerde “zorg” en voor het afschaffen van de schadelijkheid van “de mens”. 
Braaf tussen de uitgestippelde lijnen lopen en vooral geen vraagtekens bij die stippellijnen zetten. Daar zijn we in intussen in Nederland en in West-Europa aangekomen, en dat is hartstikke verkeerd.

Dat er mensen, Libertariërs, zijn, die tegelijk producent en consument kunnen zijn, die vanuit zichzelf lijnen uitstippelen die ze zelf verantwoord vinden, die kritisch staan tegen een instelling die zichzelf verrijkt en zichzelf nota bene “Over”-heid durft te noemen, tegenover zulke kritische mensen staan regeringen vijandelijk. Immers, aan hen zijn regels niet besteed, ze gaan met “het beleid” niet mee, en zijn noch volger, noch leider. Ze zijn moeilijk te vangen met boetes en belastingen, want ze prefereren misschien overheidsontwijking boven controle en confrontatie. Ze passen niet in één enkele categorie, ze zijn een “Error 404” in het “maatschappelijk” programma.

Voordat ik nog meer de loftrompet over die heerlijk onclassificeerbare Libertariërs steek: er bestaan natuurlijk ook wel zorgelijke gedragingen: mensen die zichzelf, de natuur of de toekomst van hun nageslacht vernietigen met hun eigen consumptiegedrag, en er zijn ook mensen die, wellicht gevoed door subsidie, waardeloze zaken “produceren”.

Libertair Perspectief

Je realiseert dat alles wat er in de biosfeer bestaat, alles organische, dat op het element koolstof baseert, deel uitmaakt van kringloopprocessen. Je realiseert dat we koolstof, weer via verbranding van eeuwenlang in de bodem opgesloten fossiele brandstoffen als CO2 aan de atmosfeer teruggeven. Dat CO2, ammonium- en nitraatverbindingen (“stikstof”) de groei van planten en plantaardig voedsel juist bevorderen. Het narratief dat je maar beter geen dieren zou moeten eten omdat dat “verstorend” zou werken klopt absoluut niet. Intensieve landbouw en veeteelt “gebruikt” “veel” water, maar dat water keert echt weer terug; geen enkel molecuul of atoom gaat uiteindelijk verloren. Alles zit in een kringloop.

Waarom dan die ophef, dat “we” geen “fossiel” zouden mogen “ver”bruiken, dat “we” van alles te veel produceren, dat “we” geen vlees zouden moeten eten omdat dat “ecologisch” onverantwoord zou zijn? Waarom minder produceren en tegelijk de armoede willen bestrijden? Waarom minder voedsel produceren zodat er minder te eten is?
De narren – we kunnen de doorgedraaide losbollen van de groenlinkse activisten moeilijk anders kwalificeren – zijn niet geloofwaardig. Ze zoeken rechtvaardiging voor hun hun politieke doelstellingen met pseudowetenschap en dogma’s. Ze leiden af van de fundamentele waarheid: we zijn zélf deel van de kringloop in de biosfeer.

Agoristen, mensen die vanuit hun libertarische principes meer zelfvoorzienend en zelf-handelend worden, daardoor beter de overheid kunnen ontwijken, beantwoorden totaal aan de doelstellingen van SDG 12.  Tegelijkertijd passen ze niet in het links-collectivistische politieke schema. Links-collectivisten beweren misschien dat ze de doelstellingen van SDG 12 nastreven, maar bereiken met hun dwingende “overheid” vaak het tegenovergestelde.
Daartegenover staan de echte agoristen, die iets van waarde produceren. Het prijskaartje, bij verkoop aan fiat-economie-deelnemers is precies 21% te duur. De rest is de werkelijke waarde.

Zaken hergebruiken, recycling van synthetische producten, het voorkomen van “vervuiling”, daar hoef je agoristen niet van te overtuigen, dat is hun levensovertuiging. De hele natuur is op “economie” van grondstoffen georiënteerd: zoveel mogelijk doen met zo weinig mogelijk inspanning, grondstoffen en energie. Dat zit genetisch in ons. Je hoeft er aan elkaar geen regels en boetes voor op te leggen. Slechts degenen die van de opbrengst van boetes leven, hebben een reden om in boetes te geloven. Daarom moeten we “overheden” niet de overhand laten krijgen. Integendeel, die moeten we eronder krijgen.

Het Libertarische principe van zelfbestemming betekent dat we vrije keuze hebben op de markt van vraag en aanbod. Het betekent ook dat de vraag vrij is en het aanbod vrij. De uitwisseling op de markt, op de Agora, is vrij. Als je jezelf te gronde wil richten met misbruik van genotmiddelen, ga je gang, zolang je een ander er niet mee schaadt.

Het tweede Libertarische principe van Non-Agressie betekent dat veroorzakers van schade deze helemaal zullen moeten compenseren. Omdat de nadruk ligt op schadevergoeding, en niet op boete, zullen naar onze mening marktdeelnemers veel respectvoller met hun omgeving omgaan.

Het bevorderen van de kringloopeconomie is in het libertarisme een zaak van iedereen, dus niet van een of andere overheid.

SDG’s nieuws

In Nederland bestaat een “Nationaal SDG-Coördinator”, (Sandra Pellegrom) die een “nationale SDG rapportage” over de voortgang in Nederland mbt. de SDG’s van de Verenigde Naties maakt. A.s. woensdag 17 mei, vanaf 09:30 uur (tijdens kantooruren, jawel!) start het evenement “Route 2030”, dat online bekeken kan worden via de volgende link: