Ahoy! De wal komt in zicht! De wal, die het schip gaat keren. Na DSM, Shell en Unilever houden ook veel andere grote bedrijven het wel voor gezien in het ESG-gedreven missieland. Autofabrikant VDL Nedcar is deze maand gestopt met het produceren van auto’s. De scepsis van ASML over het Nederlandse vestigingsklimaat werd publiek, evenzo de “geheime commissie” die namens “het kabinet” moest gaan onderhandelen met ASML. Boskalis “verhuist” naar het woestijnstaatje Abu Dhabi.

De politiek correcte werkgeversclub VNO-NCW houdt de identiteit voor het publiek nog verborgen van nog eens 10 grote beursgenoteerde bedrijven die zeggen emigratieplannen hebben. Is dit erg? Neen! Niet voor anarcho-kapitalistische libertariërs. Who is John Galt? Het is juist een reden tot jubel voor al diegenen die hebben moeten aanzien dat Nederland – en de EU – gedomineerd wordt door socialistische ééntalentige schatbegravers.

Waar haal je dat nu weer vandaan? Eéntalentige schatbegravers?

David Dürr, emeritus-hoogleraar Rechtswetenschappen aan de Universiteit van Zürich schrijft in zijn column “Bürgerlicher Anarchismus” van het decembernummer van “eigentümlich frei” over de bijbelse parabel van de drie knechten die, voordat hun heer op reis gaat van het ééntalentige schatbegraver.

Social Justice.

In Nederland zou die met het éne talent door de overheid als underdog in de watten worden gelegd. De andere twee werden door die oneerlijke “heer” geprivilegieerd en zouden in Nederland dus des te meer belasting moeten betalen. Zoveel, dat ze het wel uit hun hoofd zouden laten om hun winst te gaan investeren. Om het eerlijker te verdelen: die met twee talenten zou één talent belasting moeten betalen, die met vijf zou er minstens drie-en-een half moeten betalen. En tenslotte zou die met één talent er nog eens minstens 0,1 talent bijkrijgen om zijn koopkracht op te vijzelen.

En dan gaat het in het bijbelverhaal ook nog eens allemaal over alleen maar mannen … De niet genoemde vrouwelijke knechten zouden in Nederland uit de opbrengst van de afgepakte talenten subsidie kunnen krijgen om de gendergelijkheid in de samenleving te bevorderen.

De rest van de belastingopbrengst zou dan worden verdeeld onder de ruim één miljoen rijksambtenaren en als er dan nog wat overbleef zou dat in een fonds gestopt moeten worden om klimaatverandering tegen te gaan. Social justice, environmental stewardship, eigenlijk hetzelfde … Dat klinkt toch een stuk beter dan dat verhaal van Jezus met z’n kapitalistische neigingen? Kapitalistisch?

Voor degenen die het oorspronkelijke verhaal niet kennen zal uw redacteur nu verklappen hoe het afliep: die met de vijf talenten verdiende er tijdens de afwezigheid van de eigenaar nog eens heel ijverig vijf bij. Die met twee talenten verdiende er nog eens twee bij, die was ook heel ijverig. Die met één talent echter begroef zijn schat, zodat hij het bij terugkomst van de eigenaar ongeschonden terug kon geven. Hij gedroeg zich zo ongeveer als een bankier in 2022 die geen rente meer geeft.

In afwezigheid van de eigenaar, de manager, gingen er twee dus lekker aan het werk, en waren blij om de eigenaar zijn geld terug te kunnen geven plus een dik rendement. Ze investeerden wat ze – misschien zelfs onverwachts – extra hadden gekregen. De derde was de kluts kwijt. Hij had geen duidelijke instructies wat met dat geld te doen was. Voor hem had de heer verzaakt in zijn regelgeving.

De moraliteit van het kapitalisme

De moraal van het bijbelverhaal is echter heel anders dan wat je in de huidige Nederlandse samenleving zou verwachten. De kapitalisten werden door de eigenaar gewaardeerd en beloond maar de bankier/schatbegraver werd weggestuurd, naar het “geween en tandengeknars”. Je zou haast denken dat de eigenaar er plezier in had om zijn ondernemende onderdanen te belonen. Voor de schatbegraver had-ie geen enkele waardering. De parabel over de talenten is eigenlijk een anarcho-kapitalistisch verhaal. Productiviteit in afwezigheid van een heerser is goed. Die houding is niet meer politiek correct; ze past schijnbaar niet in onze huidige tijd. De heersende mening is dat je de succesvollen niet hoeft aan te moedigen, en dat het juist de besluitelozen zijn die stimulering nodig hebben. En het is voor velen ondenkbaar geworden dat iemand vrijwillig productief zou kunnen zijn.

Anarchist David Dürr komt tot de slotsom dat “kapitalistisches Unternehmertum” van oudsher als moreel juist wordt beschouwd en dat in de huidige staatsbestuurscultuur de moraliteit op zijn kop staat. Hij verzuimt het niet om enkele namen van de ergste protagonisten te noemen: de gesubsidieerde pressiegroep “EU Tax Observatory” van tax justice activist Gabriel Zucman, en de neo-Keynesiaan Joseph Stiglitz. Deze missionerende heren nemen de rol in van aartsengelen van de moderne overheidseconomieën. Hun blijde boodschap aan de centrum-linkse regeringen is, dat ze door een groter deel van het volk geliefd kunnen worden naarmate ze meer van de welvarenden nemen en meer behoeftigen van zich afhankelijk maken. Ze missioneren met in hun kielzog de protagonisten van de antiwesterse lobby, de klimaatgekkies en de oorlogsindustrie.

Libertair Perspectief: weglopen is niet agressief

Weglopen van je afpersers is een niet-agressieve manier om iets tegen de criminelen te doen. Weglopen uit zelfbehoud is verstandig. Beter vertrekken uit Nederland dan verrekken in Nederland. De Nederlandse ondernemingen die dit nu overwegen zullen elders met open armen worden ontvangen. En zelfs wanneer het de verspreiders van het concept van de belastingstaat zou lukken om hun invloed wereldwijd uit te bouwen, dan kunnen wij en onze ondernemingen altijd nog extranationaal, buiten jurisdicties, gaan. De vrije markt, de agora, bestaat boven de landsgrenzen overal. Vrij van gedwongen belasting. Vrij van “compliance”, vrij van parasiterende pottenkijkers, vrij van centrale bank geld. Daar doen we graag zaken. O zo!

Noot: in een artikel van 7 maart over de rondetafelgesprekken van EY met de top van het bedrijfsleven over het vestigingsklimaat in Nederland vind je 6 van de meest genoemde problemen. De overheid – ofschoon de bron van de problemen – wordt niet rechtstreeks benoemd. Ook in de geformuleerde “oplossingsrichtingen” komen alweer zaken voor als “consistent fiscaal beleid” en samenwerking tussen bedrijfsleven, overheid en wetenschap. Wanneer dringt het tot ondernemers door dat ze in het geheel niet met hun Tegenstander moeten samenwerken? Maar ja, dat rapport werd immers door EY (Ernst & Young) opgesteld. Eén van de Big Four boekhouders, die goed garen spinnen bij het falen van het huidige nationale overheids-bestuursmodel.

Referentie: https://www.nrgovernance.nl/vestigingsklimaatverandering